December is een drukke maand, er komt dan ook weinig van het bezoeken van wedstrijdjes. Voor zover die doorgaan deze maand, want er valt behoorlijk wat sneeuw en links en rechts wordt het meeste afgelast. Toch wil ik nog één keer lopen dit jaar. De Sylvester-cross in Soest lijkt een goede optie, en bovendien weer eens heel wat anders. M’n laatste, en voor zover ik herinner, enige cross is alweer bijna dertig (!) jaar geleden. Piet Vonck, conciërge op het Jansenius, had me enthousiast gemaakt voor een crossloop van RKHAV. Ik herinner me nog dat er een kleine opkomst was, dat iedereen hard liep, en dat het modderig was. Piet Vonck was zelf overigens een verdienstelijk lange afstandloper (zie kader).
Mooi verhaal door Piet verteld was dat over zijn schoenensponsor PONY. Piet kocht z’n eigen merk, en prutste vervolgens de strepen of merktekens van beide paar schoenen om ze met lijm weer op het andere paar te monteren. Zo liep ie op een lekkere schoen en toch met de strepen van z’n sponsor. Moet ik nog wel eens aan denken als ik een topsporter in een reclame voor een B-merk zie.
Vandaag dus de Sylvestercross. Dat crossen zwaar is weet ik nog wel, maar hoe zwaar? Met welke cross-afstand zou een 10-km wegwedstrijd te vergelijken zijn? Geen idee. Ik besluit, veiligheidshalve, in te schrijven voor de 4 km
prestatieloop. Die wordt dit jaar voor het eerst gehouden, vanwege de drukte op de 3/6/9-prestatieloop die traditioneel aan het eind van de middag gelopen wordt.
De organisatie verwacht zo’n 3000 deelnemers, waaronder Adrienne Herzog die bij de vrouwen prominenten zal starten. Tenminste, dat was de bedoeling. Dopingverhalen in de Spaanse pers houden Herzog uit Soest weg.
Op deze oudejaarsdag zet de dooi in, en is het ’s ochtends rond het IJsselmeer mistig. Het parcours begint ook weer wat te ontdooien, maar hier en daar blijkt het echt nog wel glad te zijn. Maar er is voldoende los zand om het echte cross-gevoel te krijgen.
Voor dit onderdeel kon men zich alleen bij voorinschrijving aanmelden, en met maximaal 500 deelnemers zo waarschuwde de organisatie. Er blijken 62 (!) starters, mannen en vrouwen samengeteld.
Bij de start laat ik me verleiden om snel te vertrekken. Het is tenslotte maar vier kilometer, dus er moet toch redelijk doorgetrokken kunnen worden. Ik mik op twintig minuten, ofwel 12 km/h, wat voor een cross voor mij niet gek zou zijn. Ik voel meteen de aanslag op de enkels, al vermijd ik de zichtbare kuilen, en volg ik braaf het spoor dat de junioren vanochtend hebben getrokken in hun wedstrijdjes.
Na een bocht of drie naar links komt de eerste naar rechts. En die gaat meteen goed omhoog. O ja, zo ging dat. Heel in de verte lijkt het een beetje op de duinopgang in Zandvoort, maar dit duurt uiteraard veel korter.
De vier kilometer bestaat uit twee gelijke ronden. Gevoelsmatig is de tweede korter. Ik herken de verschillende punten “o, we zijn al hier!”. Toch voel ik de vermoeidheid ook toeslaan in die tweede ronde. Ik probeer de winst van de snelle start vast te houden, maar voel in de laatste kilometer het tempo zakken. Van technisch lopen is volgens mij ook niet zoveel sprake meer. Best lastig op die schokkende ondergrond om goed op je techniek en houding te letten.
Ik finish uiteindelijk als negende in een tijd van 19:55. Keurig binnen de vooraf als voldoende bestempelde twintig minuten. Alle dames laat ik vandaag achter me. Reactie van Stijn: “O, dan deed Claudia dus niet mee!”. Fijn, zo’n trouwe supporter met geloof in zijn eigen vader!
Meteen na de cross was het best een pittige wedstrijd. Maar in de paar uur daarna gaat het eigenlijk steeds beter voelen! Toch wel leuk, dat crossen, en het schijnt een goede voorbereiding op je wegseizoen te zijn. Dit weekend, in de opruiming, meteen een paar waterdichte trail-schoenen met spikes gekocht ! Wordt vervolgd dus…
Piet Vonck (aangepast overgenomen uit archief Runner’s World):
Tegenwoordig is er Kamiel Maase en even later Greg van Hest. Maar niet zo lang geleden 'moesten we het doen' met Gerard Nijboer, Jos Hermens, Gerard Tebroke, Bram Wassenaar, Klaas Lok en Haico Scharn. Én Piet Vonck. Hij versloeg ze allemaal, maar verloor in 2002 de strijd tegen kanker.
Piet Vonck (54) was een icoon van de Zeeuwse atletiek. In de Provinciale Zeeuwse Courant (PZC), een krant waarin hij naar schatting minstens duizend keer de kolommen haalde, omschreef Vonck zichzelf ooit aldus: 'Ik heb er altijd hard voor moeten trainen. Je moet pijn kunnen lijden. Kunnen afzien. Daar was ik goed in.'
Die instelling bleef niet zonder gevolgen met een keur aan nationale titels op de baan, de weg en in de cross, die zo goed bij hem paste. In 2001 keerde hij na tien jaar terug in de actieve atletiek met juist die crosstitel in Westenschouwen. De PZC schat dat zijn palmares 380 overwinningen telt. Voncks beste tijd is 13.55.0 (1977) op de 5000 meter; in 1972 miste hij op diezelfde afstand nipt de Olympische Spelen in München.
Vonck heeft altijd fulltime gewerkt (als conciërge) en was de laatste jaren in zijn woonplaats Hulst ook gemeenteraadslid (voor Progressief Hulst).
Reactie schrijven