De laatste wedstrijd van het crosscup circuit voert ons naar Almere-Buiten, voor vier rondjes door het bos op een nieuw parcours. In principe is lekker uitlopen vandaag het devies, maar Michiel de Graaf brengt daar verandering in.
Michiel begroet me joviaal waarbij hij me als “z’n grootste concurrent” neerzet. Hij refereert aan de tussenstand in het circuit waar we dicht bij elkaar staan. En aan de voorgaande wedstrijden waar nu weer hij, dan weer ik aan het eind ervandoor gesneld ben. We zullen zien. Als ik bij hem in de buurt kan blijven dan zit er misschien nog wel een eindschot in om in ieder geval voor hem te eindigen. Maar ik heb eerder al gezien dat Michiel juist in het laatste stuk van een wedstrijd erg sterk voor de dag kan komen. Heeft ergens nog een extra vaatje brandstof lijkt het wel.
De vorst is inmiddels weer vertrokken, maar het is nog wel fris voor de start. Zeker als die op het laatste moment met tien minuten wordt uitgesteld omdat de voorgaande prijsuitreiking nog niet is afgerond.
Als het startschot eindelijk klinkt is Michiel vlot weg. Van aanhaken is geen sprake. Tot we bij de eerste modderige passage komen en ik vlak achter hem kom te lopen. Eénmaal voorbij de
modder zit er weer snel een klein gaatje in zijn voordeel, dat weer wordt ingelopen op een modderstrook. Ik zet een tandje bij om bij te blijven, en zo passeren we start-finish binnen dezelfde vierkante meter. Honderdvijftig meter
voorbij de streep vraagt Michiel hoe het gaat, om nog tijdens mijn antwoord te versnellen. Een psychologisch trucje denk ik, om te laten merken dat er weinig te halen is vandaag. Ook in ronde twee valt het me wel op dat het gat steeds kleiner wordt op de moeilijke passages.
Ik pas m’n strategie aan en besluit te wachten tot de laatste ronde. Als ik daar nog redelijk dicht achter m’n opponent zit, dan waag ik m’n kans nog een keer.
In de laatste ronde haal ik Michiel bij op de voorlaatste modderstrook. Links na de bocht wacht de moeilijkste passage. Iedereen kiest daar voor de rechterkant. Daar zou ik kunnen gokken en links kiezen. Als we de bocht om zijn, dan zie ik dat links een stuk meer meters vraagt en er heel slecht bij ligt. Dan proberen we het hier op rechts gewoon door de net iets slechtere strook daar te nemen. Als ik uit Michiels kielzog naar links stap om in te halen zie ik fotograaf Evert Woutersen z’n lens richten. Of hij legt een fraaie inhaalactie vast, óf hij registreert hoe ik mezelf languit op m’n buik door het slijk haal.
Het wordt het eerste! Michiel roept zodra ik hem voorbij ben “tot aan de streep”. Maar zelf ben ik er nog niet zo zeker van. Het is nog een kleine 700 meter, en die moet ik dan wel voor zien te blijven. Ik zal dus een tandje bij moeten steken. Bij de laatste rechterbocht kan ik een blik achterom werpen en zie dat het gat groot genoeg is. Ik vermoed dat hij zelfs heeft laten lopen. Missie geslaagd om voor Michiel te eindigen. In de eindstand van het circuit betekent het dat we ex aequo geëindigd zijn.
Reactie schrijven