Amstel bos race

Dit weekend wordt in Limburg de Amstel Gold race verreden. Een wielerwedstrijd waarbij met talloze malen draaien en keren steeds dezelfde pittige heuveltjes, langs verschillende kanten bedwongen moeten worden. Als hardlopers hebben we sinds kort ook iets vergelijkbaars in het Amsterdamse bos: de HeuvelChallenge. Een parcours van 7 kilometer lengte waarbij de heuvel in het Amsterdamse bos langs vijf verschillende opgangen aangevallen wordt. Vooralsnog is de route niet uitgepeild. Hoewel de instructie "bovenaan steeds rechts, onderaan steeds links" simpel is, valt het in de praktijk nog niet mee om goed koers te houden. Kwestie van vaker doen. Gelukkig wordt dit rondje, in tegenstelling tot dat van de Amstel, niet elk jaar opnieuw getekend. Onze Cauberg zal steeds de vierde beklimming van de heuvel blijven.

 

In januari viel ik, na twee eerdere verkenningsrondjes, voor de eerste keer de Heuvel aan. Niet in het meest geschikte weekend. Delen van het parcours waren nog glad, en met name daar waar snelheid gemaakt zou moeten worden hield het tractie-probleem me aan de voorzichtige kant. Sindsdien van plan om, na het werk, een nieuwe poging te wagen. Het was er nog niet van gekomen, door werkdruk en door de balans "afzien - later" die gek genoeg steeds hetzelfde doorsloeg.
Pasen brengt wat vrije tijd in de agenda, en op deze Goede vrijdag stelt Ron voor om de heuvel op te gaan lijden. De aanloop van 3 kilometer blijkt van harte welkom om de restanten van de intervaltraining van woensdagavond weg te moffelen. Ook iets te fanatiek meegedaan met de loopscholing, al zal onze bijna-gediplomeerde trainer van dienst daar vermoedelijk anders over denken. "Hoger optillen! En langzamer uitvoeren!"

 

  

We zijn eraan begonnen! De eerste beklimming is lang uitgesmeerd. Als ik halverwege ons tempo zie weet ik dat ik hier spijt van ga krijgen, en ik neem een tandje terug. Zolang ik Ron maar in het zicht houd als geheugensteuntje voor de route. Op de heuvels die volgen blijft het oorspronkelijke gaatje met Ron gelijk, en het lijkt zelfs wat kleiner te worden. Op de vlakke stukken loopt hij vervolgens weer wat verder uit. Echt vlak is het hier overigens bijna nergens. Ik zou het eerder als vals plat beschrijven. Bevreesd in afwachting van de Cauberg houd ik me ook op de afdalingen en tussenliggende stukken in. En nog valt beklimming vier weer tegen. Ik bedenk me dat als we hier niet met z'n 2-en gestart zouden zijn de verleiding om een paar meter te lopen het wel eens gewonnen zou kunnen hebben. Nu kom ik, toch haast in wandeltempo, boven. De afdaling is dringend nodig om de hartslag te laten zakken. Maar als ik voor de laatste keer draai om omhoog te gaan lijkt Ron steeds dichterbij te komen. Misschien houdt hij in om gezamenlijk het laatste stuk te lopen. Net voorbij de top haal ik 'm bij. Ik houd m'n eigen tempo aan, doe geen poging om weg te lopen. Als iemand de hele rit voorop heeft gelopen is het een beetje flauw om er in de laatste kilometer vandoor te gaan. (Dus! Volhouden nu, Feyenoord!)
Na de laatste beklimming volgt nog zo'n irritant stuk vals plat, maar dan zijn we er. Op het laatste rechte stukje perst Ron er nog een sprintje uit. Ik antwoord en merk dat hij nog een versnelling in huis heeft. Nog een tandje bij om er een foto-finish van te maken. Ook deze laatste sprint had ik er alleen nooit uitgekregen. Ongetwijfeld een nuttig rondje. Lekker kan ik het echt niet noemen, maar er staat nu in ieder geval een tijd op de HeuvelChallenge waar ik ook een volgende keer voor zal moeten knokken.

 

 


Commentaren: 0