Dit weekend wordt in Limburg de Amstel Gold race verreden. Een wielerwedstrijd waarbij met talloze malen draaien en keren steeds dezelfde pittige heuveltjes, langs verschillende kanten bedwongen
moeten worden. Als hardlopers hebben we sinds kort ook iets vergelijkbaars in het Amsterdamse bos: de HeuvelChallenge. Een parcours van 7 kilometer lengte waarbij de heuvel in het Amsterdamse bos langs vijf verschillende opgangen aangevallen wordt.
Vooralsnog is de route niet uitgepeild. Hoewel de instructie "bovenaan steeds rechts, onderaan steeds links" simpel is, valt het in de praktijk nog niet mee om goed koers te houden. Kwestie van
vaker doen. Gelukkig wordt dit rondje, in tegenstelling tot dat van de Amstel, niet elk jaar opnieuw getekend. Onze Cauberg zal steeds de vierde beklimming van de heuvel blijven.
In januari viel ik, na twee eerdere verkenningsrondjes, voor de eerste keer de Heuvel aan. Niet in het meest geschikte weekend. Delen van het parcours waren nog glad, en met name daar waar
snelheid gemaakt zou moeten worden hield het tractie-probleem me aan de voorzichtige kant. Sindsdien van plan om, na het werk, een nieuwe poging te wagen. Het was er nog niet van gekomen, door
werkdruk en door de balans "afzien - later" die gek genoeg steeds hetzelfde doorsloeg.
Pasen brengt wat vrije tijd in de agenda, en op deze Goede vrijdag stelt Ron voor om de heuvel op te gaan lijden. De aanloop van 3 kilometer blijkt van harte welkom om de restanten van de
intervaltraining van woensdagavond weg te moffelen. Ook iets te fanatiek meegedaan met de loopscholing, al zal onze bijna-gediplomeerde trainer van dienst daar vermoedelijk anders over denken.
"Hoger optillen! En langzamer uitvoeren!"
