Iets na de afgesproken starttijd van half tien zijn we daadwerkelijk op weg in de tweede Amstelhof trailrun. Geen punt natuurlijk, het geeft de witte albino huisjesslak zo'n negen minuten voorsprong in onze Challenge. Zij steekt het drie-meter brede pad over, wij rennen 17,3 kilometer door het nationaal park Zuid-Kennemerland. Als we na 15 kilometer de slak ontmoeten is ze zo'n dertig centimeter op het pad gevorderd. Bezorgd als ze is voor een vreselijk ongeval plaatst Graciela de slak zorgzaam in de berm. Hilariteit alom als we haar erop wijzen dat de slak hiermee uren terug geworpen wordt in het doel dat zij zich vanochtend wellicht had gesteld. Graciela is de beroerdste niet, pikt de slak opnieuw op en plaatst haar aan de overzijde van het pad. Die haalt de avond in ieder geval, al zal ze veel te vroeg op haar afspraak zijn.
Zorg is er ook heel even als Annemarie de bocht doorkomt zónder Ronald. Gevallen? Gelukkig kan de verbandtas straks ongebruikt de auto terug in. Ronald is niet onderuit gegaan, maar heeft ontdekt wie verantwoordelijk is voor die grote bruinkleurige pakketten. Geen paarden, maar Schotse Hooglanders. We formeren ons voor een fraai plaatje, maar de Schotse dame wil uiteindelijk niet meewerken aan de ideale compositie. Ton liggend op de voorgrond, dan de dame en de rest er staand achter. Was een fraai plaatje geworden, maar soms ben je net niet snel genoeg.
Als we de damherten van de verkenning meerekenen dan komen we met de Hooglanders en de slak tot drie van de Grote Vijf in Zuid-Kennemerland. Nachtegaal niet gehoord, maar die schijnt er volgens de site toch echt te zitten.
De trail zelf is wat je je voorstelt bij een trail. Smalle slingerende paadjes, bosgrond, zand, en vooral veel hoogteverschillen. Vanaf de eerste meters kunnen we aan de bak. Al zou dat kunnen komen omdat we niet bij het gepubliceerde nulpunt starten maar over een hek vlakbij de parking klauteren en daar de strijd starten. Het parcours slingert zich in dit eerste deel tussen de bomen door, en gaat flink omhoog en omlaag. In dit gedeelte zaak om geen grote gaten te laten vallen, want je voorganger is snel uit beeld en de aansluiting zomaar verloren. We zijn met acht gestart, en daar willen we ook mee binnenkomen. Eigenlijk gek, beargumenteert Robert. Als je met 80% binnenkomt dan doe je het toch eigenlijk hartstikke goed? Op school zijn ze dan heel erg blij met je. Te oordelen aan het tempo waarin we na afloop op het terras de fooi op de rekening weten te berekenen, moet het wiskunde-cijfer bij de meesten van ons lager dan die 80% geweest zijn.
Dat terras hoort bij de prille traditie van de Amstelhof trailrun. Net als de sinaasappelpartjes die Robert in z'n rugzak meedraagt, en steeds opvallend vroeg tijdens de loop aanbiedt om een deel van het gewicht maar weer kwijt te zijn. Bij het terras hoort koffie in verschillende vormen en appelgebak. De entourage was op het terras voor het kasteel Duin & Kruidberg schitterend. Het appelgebak paste zeker vier keer in één van de Naardermeer-stukken van vorig jaar, maar toen voelden we ons ook eigenlijk verplicht om nog een tweede ronde te lopen en de verse calorieën meteen te verbranden.
De trailrun Zuid-Kennemerland is ongetwijfeld een blijvertje. Hier komen we nog een keer. De eerstvolgende trailrun is echter ook al benoemd. Ronald gaat ons meenemen naar de Amsterdamse Waterleidingsduinen. Eenieder eerst op vakantie!
Reactie schrijven