De allereerste Nobel run in Almere bleek een gemiste kans voor de Amstelhof ladies. Op de 10 kilometer haalde ik het hele dames-podium in. Dus in onze sterkste opstelling had het een clean sweep Amstelhof podium kunnen zijn. Bij de heren was een 37'-er goed voor het hoogste treetje, dus ook daar lagen kansen. Niet voor mij, al stel ik vast nog steeds bij het eerste kwartiel te horen (de afgelopen weken staan in het teken van een eindexamen wiskunde).
De Nobel run wordt georganiseerd in en rond Nobelhorst dat gepositioneerd wordt als "het dorp van Almere". Grotendeels moet het dat overigens nog worden. Het parcours is getekend op het stratenplan dat er ruwweg ligt. Eromheen wordt volop gebouwd. Voor de ondergrond betekent dat dus deels bestraat, deels bouwterrein, en deels bospaden in het gedeelte van het parcours dat om het dorp heen voert.
Het was lang geleden dat ik in een startvak aanschoof. Met iets meer geduld en beleid opbouwen is het 2018 devies. Een thuiswedstrijd als deze is een mooi moment om weer eens een stapje extra te zetten. Van het plankje "wedstrijdshirts" het oranje van de broodheer gepakt, wat Anne-Marie doet vragen of dat nou wel zo verstandig is. Over twee dagen ben ik ongeveer in deze zelfde buurt om uitleg te geven aan een aantal ongeruste, misschien wel boze, "klanten". Volgens mij loopt het allemaal wel los, en anders zet ik vast een PR op weg naar de auto neer.
Het rondje zelf voelt redelijk als vanouds. Bewust wat minder snel, en vanaf kilometer zes een beetje met de handrem erop vanwege de kuit uit de Kuil van afgelopen woensdag. Goed gelet op de techniek van de rechter arminzet, ook naar aanleiding van de laatste training. Schrijft u mee, trainer?
De door eega gevreesde bloedneus komt er in de laatste 500 meter toch, maar zonder fysiek geweld. Spontaan, misschien door de warmte. Het levert in ieder geval letterlijk een medaille-lint met bloed, zweet en figuurlijk voldoening op.
Reactie schrijven