Fysiek viel het dus allemaal mee. Mentaal heb ik mezelf wel verrast. Het uitlopen van de wedstrijd leverde geen groot gevoel van euforie op. Dat had ik ook niet verwacht. De locatie was bekend, de wedstrijd op veilig gelopen, alles onder controle. De dag na de marathon was er dan toch plots een soort van blues gevoel. Het spreekwoordelijke gat waar je invalt na toegewerkt te hebben naar een concreet doel? Misschien, al verbaast het me. De week voor de boeg betekent vooral rust, en dat kost wel moeite. Blues bestrijdt je met een rondje lopen, maar dat zou nu niet verstandig zijn. Dan moet de mentale dip maar bestreden met virtueel lopen. De hardloopkalender doorspitten op wat er de komende weken georganiseerd wordt. Over drie weken start de crosscup in Almere, en de week daarna staat de Zevenheuvelen op de agenda. Als opening voor november vind ik twee opties. De oude bekende Zilveren Turfloop in Mijdrecht, en de voor mij onbekende MapleLeaf cross in Hilversum. Die laatste blijkt de oudste cross in Nederland te zijn. Oorspronkelijk georganiseerd ter ere van onze Canadese bevrijders. Voorlopig zet ik beide wedstrijden met potlood in de agenda, maar de cross scoort vooralsnog de hoogste ogen.

De langste duurloop van 35 kilometer werd uiteindelijk afgesloten door afwisselend te wandelen en te rennen. Toch te snel gelopen. Dit levert de grootste twijfel voor morgen op. In welk tempo starten? Vanwege de 35 km ervaring schroef ik het tempo in ieder geval terug naar 5:45 per kilometer. Binnenkomen binnen vier uur wordt daarmee wat minder waarschijnlijk, maar de kans op uitlopen zonder krampen neemt, denk en hoop ik, significant toe.

Wat  overblijft aan te nemen besluiten is wat mee te slepen tijdens de wedstrijd. Alle gels en drinkflacons die redelijkerwijs te dragen zijn. Mouwstukken, handschoenen en een windjackje. Maar die laatste hoeven niet de hele rit mee, want onderweg staan een aantal clubgenoten die nog water en gels aanreiken. Zien we onderweg wel of aanvullen nodig is, en waar de extra kleding afgegeven mag. 

En dan maar vertrouwen dat we het Olympisch stadion binnen mogen lopen. Dat blijft een mooie plek om zelf te rennen. Ik weet nog steeds niet welke van twee gedachten dan gaat overheersen; “dit nooit meer” of “voortaan een jaarlijkse marathon”. We gaan het meemaken.

Zelfs als ik bij iedere drankpost een bekertje aan zou pakken kom ik bij lange na niet aan vier liter. Hoeveel krijg je binnen uit zo'n dansend bekertje? 150 ml? En dat acht keer geeft een dikke liter. Onderweg een flesje aanpakken en verspreid leegdrinken geeft hooguit nog een liter. Dan zitten we krap op de helft van het gegeven advies.

Ik denk dat dit een advies is dat ik niet ga opvolgen. Al is het misschien toch stiekum een zetje om bij wat meer drankposten de tijd te nemen om twee slokken goed binnen te krijgen. En om hulptroepen te vragen op strategische plekken een flesje water aan te reiken.

Heel benieuwd overigens welke hoeveelheid iemand van gemiddelde afmetingen geadviseerd krijgt. Naar lengte werd niet gevraagd om het advies op te stellen. Gewicht is daar deels van afgeleid natuurlijk. Als dit advies om 4 liter te drinken zou kloppen, dan zie ik een nieuwe handicap voor de lange loper. Ik pleit bij deze voor nieuwe indelingen van de wedstrijdcategorieën. Niet op leeftijd, maar per lengte (of gewicht)!

Tijdens de laatste lange duurloop vanochtend komt het vervolg. Het is erg mistig, en gelukkig kan het zonnebril-glas van de sportbril verwisseld voor een lichter gekleurde variant. Daar zal het vast niet aan liggen, maar er blijft zich condens vormen tussen de correctie-glazen en het voorzetglas. Aan het eind van de duurloop breekt de zon voorzichtig door, maar voor mij blijft de mist zo dicht dat Kruiningen-Perkpolder echt nog wel een tijdje uit de vaart blijft. En dat ondanks drie keer de bril uit elkaar halen en helder wrijven. Hoe gaan we dat doen in Amsterdam?

De zolen en de bril zijn echter klein-bier bij de twijfel die plots is ontstaan over het horloge. Tot op heden was er weinig twijfel aan de gegevens die ons Tommeke doorgaf. Tot vandaag. Op stap met twee Garmins probeer ik een rustige 5:50 zo constant mogelijk te houden. Na kilometer 16 lijken de Garmins er vandoor te willen, en drie kilometer later wijzen ze me op een door mij ingezette versnelling. Waar Tom al die tijd strak 5:50 aangeeft. Nog verderop geven alledrie de klokjes weer exact hetzelfde aan. Aanleiding om achteraf eens in de data te duiken, maar ook om te kijken of we Tom anders in kunnen stellen. Als ik niet kan vertrouwen op het aangegeven tempo, en het verschil kennelijk ook niet voel, dan zouden het wel eens 42 lange kilometers kunnen worden. Nog drie uurtjes training om uit te proberen. En als back-up een armbandje met tussentijden? We willen tenslotte wel In Control blijven...

Het rondje dat we lopen van Aalsmeer via de Bosbaan naar het Vondelpark en terug begint al vertrouwd te voelen. We leken een stuk sneller bij de waterpost in het park te zijn dan vorige weken. Voor mij persoonlijk wel grappig dat beide werkgevers die ik in deze regio heb gehad in dit rondje (ongeveer) voorbijkomen. Ik ken nog steeds m'n weg niet in Amsterdam, maar herkende plots het lunchwandelrondje en de warme bakker in de omgeving van het Hoofddorpplein. Wel schokkend om te ontdekken dat op de Schinkel zomaar een compleet nieuwe brug is neergelegd (... ergens in de afgelopen 15 jaar). En een heel stuk verder passeren we in het Amsterdamse bos natuurlijk wekelijks de radartoren die aan z'n laatste actieve jaartjes bezig is. Zo koppelt dit rondje oud aan nieuw. Wat is nou 15 jaar!? Met een extra lusje in het bos langs de scouting trekken we de zaak deze week over de 30. En er resten nog voldoende lusjes in bos en Vondelpark om nog iets verder te rekken tot 35.

Één van mijn motto's is "run as you train, train as you run". Concreet betekent dat voor mij nog veel experimenteren met voeding en drinken. Kijken wat lijkt te werken, en wat niet zo lekker valt. Om niet teveel in één keer te proberen zodat je niet meer weet waardoor je nu plots zo lichtvoetig ging lopen, vandaag aandacht voor "de reep". Sportsbar, iets van muesli in een laagje witte chocolade. Wordt geadverteerd als makkelijk te eten, en aangeraden om na de start als eerste te eten (vóór gels etcetera). Zou voor 60 minuten energie moeten geven. Hij eet inderdaad makkelijk, en de maag is er niet van gaan sputteren. Maar zo'n hele reep in één keer wegwerken en/of dat al rennende doen, dat zie ik mezelf niet doen. Bij de drankposten neem ik steeds twee happen en dat is sliktechnisch voldoende. Weet nog niet of dit een aanrader voor de wedstrijd is. Wel heel wat anders dan alleen maar vloeibaar, dat is misschien een pré.

Verder nog wat te vertellen? Eigenlijk niet, of het moet zijn dat ome Piet nu een sandwichbord heeft neergezet om de weg te wijzen naar z'n overzetdienst over de Ringvaart. Doe er je voordeel mee!

In 1984, toen ik een zomer als stratenmaker heb gewerkt, hebben "we" de rubberstrippen in het wegdek van de brug vervangen. Als de brug dan weer dichtdraaide, mocht ik met m'n rode vlag het verkeer stopzetten om het nog eens een half uurtje te laten wachten. Heel erg leerzaam voor je vocabulaire non-verbale communicatie.

Vandaag nemen we afscheid van het brugwachten. De Sluiskiltunnel blijkt een pittige met een hellingpercentage van 4,5%, en een lengte van 1330 meter (zonder aanloop). Vandaag rennen we eerst naar Sluiskil, om boven gekomen weer meteen de afdaling in omgekeerde richting te starten. Mooi tunneltje!

Was wel een grappig gezicht om het lint van lopers in de polder te zien lopen. Iedereen was verplicht om een veiligheidshesje te dragen, dus alles was geel/oranje. In plaats van startnummers bovendien iedereen het groene herinneringsvaantje als deelnamebewijs opgespeld; het toegangskaartje voor de tunnel.

Geen officiële tijdwaarneming, maar een handgeklokte 46:36. 2015, nous sommes partis!

Vlak voor de eerste passage hoor ik een kreet annex lach vlak achter me. Als ik omkijk zie ik m'n clubgenoot alweer rechtkrabbelen. Het gat tussen ons twee dat door deze val ontstaat blijft tot de finish bestaan. Op de vlakke stukken komt m'n maat dichterbij, maar op de ploeterstukken rekt het elastiek weer. Het zal bij die ene val blijven, al maken we allebei af en toe beenslagen die afgekeken zouden kunnen zijn van Sven Kramer.

Zoals ik met m'n clubmaatje aan een elastiek zitten, zo hang ik aan het elastiek bij m'n naaste concurrent in het circuit. Op de laatste honderd meter van het parcours groeit nog gras, en ligt een strookje zand. Tractie! Met een eindsprint schuif ik nog een plaatsje op, al zal dat in de eindstand van het circuit geen verschil gaan maken. Nog maar één wedstrijd te gaan, in het Vaartsluisbos.

Tijden, voor zover in een cross van belang: beiden 33 minuten over 5,8 km.