De marathon van Amsterdam is nu echt verleden tijd. De gevolgen zijn verteerd. Op de blauwe nagel en de ene blaar na viel de fysieke reactie enorm mee. Woensdag met de groep een hersteltraining gedaan door een heerlijk stukje spinning en cardio fitness. En afgelopen zondag voor de eerste keer weer het standaard rondje van 16,5 kilometer door het bos gerend. De eerste kilometer was misschien wat stroef, maar het rondje werd soepeltjes vervolmaakt.
Fysiek viel het dus allemaal mee. Mentaal heb ik mezelf wel verrast. Het uitlopen van de wedstrijd leverde geen groot gevoel van euforie op. Dat had ik ook niet verwacht. De locatie was bekend, de wedstrijd op veilig gelopen, alles onder controle. De dag na de marathon was er dan toch plots een soort van blues gevoel. Het spreekwoordelijke gat waar je invalt na toegewerkt te hebben naar een concreet doel? Misschien, al verbaast het me. De week voor de boeg betekent vooral rust, en dat kost wel moeite. Blues bestrijdt je met een rondje lopen, maar dat zou nu niet verstandig zijn. Dan moet de mentale dip maar bestreden met virtueel lopen. De hardloopkalender doorspitten op wat er de komende weken georganiseerd wordt. Over drie weken start de crosscup in Almere, en de week daarna staat de Zevenheuvelen op de agenda. Als opening voor november vind ik twee opties. De oude bekende Zilveren Turfloop in Mijdrecht, en de voor mij onbekende MapleLeaf cross in Hilversum. Die laatste blijkt de oudste cross in Nederland te zijn. Oorspronkelijk georganiseerd ter ere van onze Canadese bevrijders. Voorlopig zet ik beide wedstrijden met potlood in de agenda, maar de cross scoort vooralsnog de hoogste ogen.
Reactie schrijven